Publikuar tek PRAXIS, Prezantime/Reportazhe/Intervista me 11 December 2023
Bienvenue sur mon site
Je suis psychologue clinicienne et psychothérapeute diplômée de l’Université Paris VII Diderot.
Depuis 18 ans j’exerce auprès des enfants, des adolescents et des adultes. J’ai travaillé dans des contextes linguistiques, culturelles et identitaires diverses : aux Etats Unis, en Albanie et en France. Par ces expériences, j’ai développé un intérêt pour la différence qui se reflète dans ma pratique.
Participatory research on child maltreatment and adult survivors
Publikuar tek Publications me 11 December 2023
https://www.emerald.com/insight/publication/doi/10.1108/9781804555262?utm_source=smc_email_onboarding&utm_medium=email&utm_campaign=apa_author_books_access_2023-10-9
The ebook edition of this title is Open Access and freely available to read online. Enriching ongoing debates about participatory research in the field of child maltreatment, this book highlights the advantages that participation as a human right can bring to the community of researchers and helping professionals.
Art and Action: What Participatory Action Research With Adult Survivors Must Address
Art and Action: What Participatory Action Research With Adult Survivors Must Address
Authors : Alex Stern, Jolka Nathanaili-Penotet
Through research on child sexual abuse (CSA) and adult survivors, knowledge is gained. This knowledge might support decisions – whether political, professional or otherwise – that affect the lives of children who are victims of CSA and adult survivors. Additionally, this knowledge influences what the public knows about CSA and adult survivors and as a consequence, how child victims of CSA and adult survivors are treated in everyday life. Given the huge impact research can have on survivors’ lives, this chapter raises the question of what aspects of CSA and survivorship are relevant for survivors from survivors’ perspective and whether these aspects can be addressed by Participatory Action Research (PAR) as a research paradigm. To identify relevant aspects, survivors’ artwork is analysed because art is a way to contribute to public discourses with very little regulation. For analysis, the Sociology of Knowledge Approach to Discourse is used. In this chapter, we introduce basic theories of knowledge from a constructivist perspective in a short background section and explain the aim and method of analysis. Afterwards, we present some key aspects of survivors’ art on CSA and survivorship: The invasiveness of CSA, speech, the symbolic violence behind physical abuse and issues of injustice and responsibility are discussed. Additionally, the discursive relation between artists and audience is of interest to finally answer whether – and, if so, why – PAR is an appropriate research paradigm to address these aspects.
Survivors’ Art as Data: The Artists
As examples of survivors’ art, two samples were chosen whose creators gave open access to full or parts of their art catalogues and statements about their work and who are survivors of CSA. Renate Bühn (2022) is an artist, activist and social worker. Nozibele Meindl (2022a) is an artist, activist and digital multimedia visual artist. Although both artists currently live in Germany, where Bühn grew up, Meindl grew up in South Africa during apartheid. Both artists engage in a survivors’ council from Bremen for better implementation of the Istanbul Convention. Meindl describes herself as a ‘social commentator, critiquing violence, loss, death and the strength of community in the face of disaster’ (Meindl, 2022a, p. 1), inspired, among others, by psychoanalysis and Xhosa culture. Apart from raising awareness overall, through her work, Bühn is ‘looking closely at hidden realities’ (Koch, 2017), targeting the protection of perpetrators by individuals, organisations and society as well as bystanders’ indifference.ISBN: 978-1-80455-529-3, eISBN: 978-1-80455-526-2
Open Access. Publication date: 4 October 2023
https://www.emerald.com/insight/content/doi/10.1108/978-1-80455-526-220231015/full/pdfBuletini Nr. 1 Maj 2021: Shëndeti i Nënës, Foshnjës dhe Fëmijës
Publikuar tek Revista / Gazeta / Media me 31 May 2021
Njësia boton Buletinin e saj të parë : Shëndeti i nënës, foshnjës dhe fëmijës
Në brendësi mund të lexoni më shumë për :
- Xixëllonjat
- Kujdesin përpara lindjes dhe roli i babait pas lindjes
- Këshilla për prindërit e rinj : Si t’i mbrojmë foshnjat nga SVPF (sindromën e vdekjes së papritur të foshnjes)?
- Treguesit në ulje të fekonditetit dhe nivelit të vdekshmërisë foshnjore, shkaqet etj.
- Dy histori lindjesh në maternitetet e kryeqytetit
- Qasja mbi kujdesin ndaj gruas dhe foshnjes
- Çfarë ndodh me foshnjen dhe nënën gjatë lindjes
- Lindjeve me ndërhyrje cezariane apo me rrugë natyrale?
- Ç’risk për foshnjen dhe nënën ? ….
Sfidat e zhvillimit në fëmijërinë e hershme
Publikuar tek Fëmija, Institucionet/ Pacientët, Shkolla me 11 April 2021
Videokonferencë: Praktika plurale klinike, Guy Poblome 24 Prill 2021
Publikuar tek Institucionet/ Pacientët, Konferencë, PRAXIS me 30 March 2021
Gjuha versus ndjenja
Publikuar tek Fëmija me 17 December 2020
Gjuha (mendimi) versus ndjenja!
Kur pyetet ‘A t’pëlqeu libri?’ e sigurt që libri është një objekt konsumi…po përse nuk ndryshojmë pyetjen ? Po sikur të mos të të ketë pëlqyer? Do ishte me vend sikur një libër, një tekst etj. të mund të fuste në mendime dhe më pas mund të diskutohej dhe ndjenja. Reklamimi i tepërt dhe shndërrimi i gjithçkaje në objekte konsumi e katandis njeriun në qenie të shfrytëzueshme më së paku. Fëmijës së vogël kur i lexojmë një libër i propozojmë një zhytje të menjëherëshme në mendime dhe sigurisht ndjenjat do pasojnë por nuk janë thelbi. Thelbi është vënia në lëvizje e mendimit me anë të gjuhës. Ndërsa ndjenjat duan kohën e vet të lindin dhe janë tejet të ndryshueshme lindin e perëndojnë sipas midesë (Lacan-i i cilësonte si të rreme). Ndjenjat sidomos me kalimin e kohës dhe maturimin e fëmijës fillojnë gëlojnë ndaj qëllimi i një fotografie apo përcaktimit të tyre me emra është një dava e humbur.
Kur e reduktojmë çdo gjë tek ndjenja ehde pse mund të duket yshtëse, të jeni të sigurtë se e varfërojmë njeriun dhe nisemi drejt një shtegu qorrsokak. Le t’i lëmë ndjenjat më vete, pa cilësime apo përkufizime, për t’i lejuar fëmijës t’i përjetojë lirshëm, fundja dhe t’i vërë emrin vetvetiu (por ky tipar i përket më shumë prindërve që rreken të emërtojnë çdo gjë).
Le ta lëmë fëmijën të mendojë lirshëm sa kohë është ende në kohë ta bëjë. Liria e mendimit është e pakufijshme ndërsa ajo e ndjenjës është e gënjeshtërt pasi të premton ëndje të pafundme në horizont por të lë në qorrsokak nga ana e të menduarit.
Ngritja e pyetjeve si psh. ‘A t’pëlqeu libri?’ herët a vonë rrëshket drejt paradokseve të regjistrit imagjinar.
Pikërisht për faktin se ndjenja apo afekti është gjithmonë imagjinar s’ka vend për më shumë se një ndaj rivalitetit është i vetmi fryt që kjo pemë jep). Ka dhe pyetje si : kë do më shumë, mamin apo babin? ….. E imagjinoni fare qartë ç’fund ysht ky mendim ku rrafshohen në një ndjenjë të vetme (simbiozë fitimtare ku dy bëhen një) duke ia cunguar botën fëmijës të cilit i duhet të zgjedhë mes dy marrëdhënieve tejet të ndryshme, asaj me nënën dhe asaj me babanë. Asnjë fëmijë nuk do donte të zgjidhte dhe thellë thellë nuk do dinte as se si të përgjigjej se nuk krahasohen dy regjistra kaq të ndryshëm sa i përket funksioneve që kanë tek formimi i fëmijës. Do ishte me vend që të rriturit të mësonin më shumë nga fëmijët në këto kohë të egra imagjinare ku çdo gjë të përplaset në sy, ku po shndërrohemi në një lloj syri që ha….në vend që të flisnim, të vështronim e të dëgjonim duke qarkulluar botën nga këto zgavra, zona pulsionale frojdiane par excellence.
Do zgjidhja instinktivisht të më merrte për dore fëmija, i cili e di fort mirë që ciklin e kohës së ndjenjës e ka po aq të shkurtër sa konsumimi i një fruti apo i një përralle ndërsa mendimi që ky fëmijë do fitojë do të mund ta ketë për shumë më gjatë, pikërisht se nuk e ha dot!
Kur detyrat shndërrohen në makth ! Funksioni i ëndërrimit.
Publikuar tek Fëmija, PRAXIS, Shkolla me 3 October 2020
Koha e mjaftueshme që një fëmijë shpenzon për të bërë detyrat pas shkolle
Gjatë shkollës fillore (sipas sistemit francez : cours préparatoires Cp & cours élémentaires Ce1) fëmija 6-7 vjeçar shpenzon jo më shumë se gjysmë ore për detyrat dhe kryesisht kërkohen orale (ose ushtrime me qasje “kërkimore” ku fëmijës i duhet të kërkojë për të vënë në lëvizje regjistrin imagjinar nëpërmjet skenarëve, lojës së qëllimtë etj.)
Koha e punës me detyrat deri në një orë maksimumi për fëmijët mes moshës 7- 10 vjec [ cours elementaires 1, 2 CE1, CE2, dhe cours moyens CM1 -CM2] duke vijuar rritjen progresive në shkollën 9 vjecare (fr. : college) sipas nevojave dhe cilësive të brendshme personale të fëmijës. …..
Por sipas pedagogëve të sistemit arsimor francez çelësi qëndron në faktin se sa më shumë kontakte të kenë prindërit me mësuesit dhe të shkëmbejnë rreth jetës së fëmijës në shkollë aq më pak kohë fëmija do të shpenzojë me detyrat dhe sidomos aq më pak nevojë do të ketë për të bërë detyra pas shkolle.
Konferencë online 10 tetor 2020 : Prindërit, fëmijët dhe frikërat e tyre (Gian Francesco Arzente)
Publikuar tek Fëmija, Konferencë, Shkolla me 28 September 2020
Angjelin Preljocaj, “Të kërcesh dënimin tënd”: historia e një atelieje dansi në burgun Baumettes (France Culture)
Publikuar tek Prezantime/Reportazhe/Intervista, Punë krijuese/artistike me 24 June 2020
Cikli i emisioneve “Të kurosh” në Radio France i jep zë artistëve të cilët e shtrijnë praktikën e tyre në kufinjtë e disa fushave : të shëndetit, të ndihmës sociale, të përkujdesjes si dhe fushës krijuese.
Për çfarë do të flasim këtë herë ? Në fillim bëhet fjalë për trupat. Të kufizuar dhe të bjerrë nga qëndrimi në burg, trupat falë dansit rigjejnë shijen për lirinë dhe lëvizjen e lirë.
Një intervistë me koreografin e njohur franko-shqiptar Angjelin Preljocaj, i cili bëri të kërcejnë gratë e burgosura.
(more…)
(more…) Traum(deutung)
Publikuar tek Artikuj me 5 June 2020
Deutung (interpretim)
Dëgjova dje, me një lloj vetëdetyrimi këtë herë e pranoj, kryeministrin ende të them në “detyrë”, të ankohej këtë herë për fjalët e thëna ndaj të miturës, sipas tij të pavenda dhe që nuk i shërbenin asaj madje madje e përmbylli fjalën e tij me tone të dhunshme e të larta si të donte dashje pa dashje të binte në grackën që i ngriti të tjerëve duke u bërë qartazi palë me ata të cilëve po u përvishej dhe një herë vënçe, si çdo të enjte sipas menusë së zakonshme. Armiqtë i dolën sërish në shtegun e fjalimit me vetveten dhe ishte e vështirë të kuptohej ku donte të dilte në bisedë, të cilën arriti ta përmbylli me një epilog rrënqethës ku sipas tij ishin pikërisht fjalët dhe fjalori i rëndomtë i armiqve të tij në atë foltore ato që duheshin fajësuar sepse jo vetëm s’po e ndihmonin “ këtë të shkretën e të gjitha të shkretat e tjera ” por po e çonin drejt “ vetëvrasjes ” të cilës i mëshoi fort të paktën dy herë dhe foli shumë serbes. Ja, këto fjalë përdori si për ta respektuar atë siç i paskërka hije një viktime të mirëfilltë. Idem si shokët e vetë të luftës, kap e hidhi fjalët si gurë. Bjeri t’i biem!
Ai vetë e quajti “ të shkretën ” dhe dënoi rëndë “ viktimizimin ” që vinte pra gjithë shqipëtarëve drejtpërsëdrejti nga fjalor i padenjë (me që ra fjala bëhej fjalë për akuzat ndaj të tijëve si :hajdut, kriminelë etj. të cilat duheshin provuar përpara se të lëshoheshin në gjykata hipotetike posi jo!). Ishte pra veçse faji i këtij fjalori të përdoruesve të foltores së parlamentit. Ashtu vërtet, nuk gënjeu tërësisht pasi ndërkohë s’dëgjova një fjalë të vetme nga ai si mishërim i asaj që po promovonte, të themi p.sh; për rojen e shkollës, sistemin e kontrollit të ministrisë së arsimit, jetimoreve (sepse mund të jenë çdo gjë por nuk janë akoma “shtëpi fëmije” pavarësisht propagandës dhe atyre kamerave të mrekullueshme që projektoi mendja e ministres së shëndetësisë dy vjet më parë me rezultate të padukshme përveçse atyre të terrorit vertikal lart-poshtë se helbete do e ushtrojmë njëçik atë të shkretin kërbaç (po më vjen leksiku lab si të më kujtonte vendin ku ndodhi dhuna ndaj fëmijës), mirëpo s’mjafton kamera por mendja të interpretojë e gjykojë një imazh. Po mendje s’ka, as duket gjëkundi në horizont vetëm armiq imagjinarë që duhen luftuar. Por me këtë mendësi i bie që të luftojmë vetëm ata armiq që na tregon kryeministri, jo ata me të cilët ai ka konflikt interesi dhe kjo fare fare pse ai i ka nën varësi të pushtetit të tij ? Hëm!
Ndërkohë vetë ministria e arsimit po nga foltorja ku foli kryeministri, nxitoi të shqiptojë sa më shpejt të mundej me një zhdërvjelltësi të lavdërueshme në gjininë e diktimit, “ përgjegjësinë institucionale “, pa e detajuar fare as me llogari që ç’ishte bërë si qysh tek….pasi me sa duket s’ishte aty për këtë punë por i duhej t’ja bënte rrëmbimthi gropën përgjegjësisë institucionale të mishëruar nga ajo e vartësit militantë të saj. Më pas u hodh brenda po të njëjtës fjali për të ndarë me ne, qytetarët e republikës, arsyetimin se ky fenomen duhej luftuar nga të gjithë pasi qe produkt i “ një sistemi patriarkal ”. Oh yeah!!!!
Disa ditë më parë mbrojtja e pacipë si zakonisht nga vetë kryeministri, (shefi i shefave), e policave që e ushtruan mirë dhunën si dhe e shefit të policave që shpalosi të dhëna personale të një gruaje, dhe na tregoi mirë argumentin mjeran se nga ç’familje vinte 15 vjeçari, dhe të gjitha këto për kokërr të qejfi përpara miletit të ekraneve. Po ashtu si vetë shefi i shefave, ministria nuk u kujtua te thoshte një fjalë për dhunën ndaj një të mituri të së njëjtës moshë sepse kjo nuk qenkërka patriarkalizëm për ministren kur kjo ndodh brenda makinerisë së pushtetit shtetëror por jo qe vetëm problem i familjes shqiptare, prindit baba po vetëm ai është fajtori.
Po ndonjë fjalë për djalin e dhunuesit që vijonte e kërcënonte për kokërr të qejfit familjen e vajzës, s’mund te flitej. Po si s’na argumentoi pak drejtori i policisë nga ç’familje vinte kjo vajza se mbase e meritonte dhe kjo atë që i ndodhi si 15 vjeçari.
Po le t’i thoshte xhanëm dy fjalë ministria e ta fillonte këtë “ luftën me fenomenin patriarkal ” brenda strukturave shtetërore që ta besonim ndopak që arrinte ta baravlefsonte fjalën e saj me atë të kryeministrit. E ka filluar luftën ministria me patriarkalizmin? Apo e hoqi vetveten nga ekuacioni ? U tregua viktimë dhe ajo e këtij fenomeni e joshur bindshëm nga pushteti dhe gati për të hapur gojën vetëm për një mprehje të tehut ndaj tjetrit dhe për tjetrin. Asnjëri nga ata të dy që duhej ta fillonin ta bënin punën e tyre që dje nga foltorja, folën përçart dhe e zhvendosën monologun rëndomtë gjetiu. Të dy dëshmuan se kanë një problem të rëndë në raportin e tyre me fjalën.
*
Traum (ëndërr)
Freud-i u rrek të interpretonte ëndrrat dhe kur erdhi puna tek makthet u gjet para një problemi. Teza e tij se ëndrra është realizimi i një dëshire, dështonte tek makthi. Pra (m)akthi ishte një ëndërr e përmbysur, që nuk realizonte dëshirën por çlironte me bollëk ankthin. Por le të pranojmë siç pranoi dhe ai vetë se edhe të interpretosh ëndrrat si realizimi i një dëshire ka përbrenda dozën e saj të traumës se sigurisht që ëndrra të jep (edhe) gomarin për burrë me raste. Pulsioni i përkufizuar nga Freud-i dhe i konceptuar më tej nga Lacan-i është një shtysë e dhunshme që më kot lodhemi të mos e pranojmë sepse e pësojmë gjatë gjithë jetës e që arrin kulmin e tij gjatë adoleshencës.
Në lajmet scoop nuk munguan dhe interpretimet e burrave për adoleshentet që “ provokojnë ” këta “ viktimat ” sepse paskërkan pikërisht pulsionin (dolëm tek pulsioni si i keq dhe refuzimi i tezës Frojdiane) e nga i cili u dashka të ruhen, sidomos vajzat (por prej të cilit këta ruhen vetë). Besoj gjithmonë e më shumë se thembra e Akilit në mendësinë kolektive shqiptare pikon pikërisht tek problematika pulsionale. E refuzuar en bloc ashtu si teza e seksualitetit frojdian e anatemuar sa herë i përmendet emri si shtrigat e Salemit dhe e përkthyer si ” teoria e seksit ” dhe e shndërruar në një fletë byrektoreje.
S’ka traumë pa dhunë. S’ka ëndërr pa dhunë sepse s’ka jetë pa dhunë. Dhuna e parë është ajo që pësojmë nga pulsioni e nga e cila është e kot të rrekemi ta mposhtim e aq më pak ta sundojmë artificialisht pa e dialektizuar, pa e folur. Fjala e zbut, e çliron dhe e nyjëton. Është e vetmja që e tjetërson por me të vetmin kusht që t’i njohë identitetin e dhunës që e përkufizon. Fjala e plotë (pleine sipas Lacan-it) e nyjëtuar pra me pulsionin dhe dozën e saj të dhunËs, është e vetmja dhunë legjitime në rendin njerëzor përndryshe s’do mundemi dot të ëndërrojmë por do pjellim thertore, ku do nxjerrim sytë njëri-tjetrit në një vorbull makthi të pafundmë.
Ref. Freud Sigmund, Die Traumdeutung [Interpretimi i ëndrrave], 1899.
