Transferenca në veprën e Frojdit
Publikuar tek Prezantime/Reportazhe/Intervista, Seminaret e psikanalizës me 3 Nëntor 2017
E pavetëdijshmja si pulsim
Nga admin
Publikuar tek Tekste me 31 Korrik 2017
E pavetëdijshmja si pulsim
Eva Filaj
Seminari i fundit i rrethit lakanian shqiptar që u mbajt të shtunën, në 15 prill 2017, në Tiranë, priti psikanalisten e njohur Myriam Mitelman, e cila trajtoi një temë interesante mbi të pavetëdijshmen: “Nga e pavetëdijshmja si tekst, në të pavetëdijshmen si pulsim”. Përkufizimi i të pavetëdijshmes si pulsim më nxiti në një reflektim të cilin do të doja ta ndaja me të gjithë ju.
Ç’është pulsimi? Nëse i referohemi shqipes, pulsimi është një dridhje, një goditje ritmike, pra përmban një fakt që ndodh. Faktet, ngjarjet, nuk vijnë asnjëherë vetëm, ka gjithmonë një para dhe një pas tyre, kemi të bëjmë pra, me një vazhdimësi ngjarjesh.
Vazhdimësia është një nocion i njohur në psikanalizë. Nëse i referohemi Jacques-Alain Miller, në mësimin e tij 1,2,3,4 të 14 nëntorit 1984, vazhdimësia në psikanalizë do të nënkuptonte vetë psikanalizën, me seancat e para dhe vazhdimësinë e tyre, me fjalët e para dhe ato që rrjedhin prej tyre, me asociacionet e para, do të shtoja, dhe ato që lidhen pas tyre.
Kjo vazhdimësi ka rregullat e veta të brendshme që e qeverisin, rregulla për të cilat subjekti nuk ka asnjë dijeni. Nëse marrim rastin e një subjekti në analizë, do të vërejmë që ngjarjet e sjella prej tij, mund të lidhen në mënyrë logjike me momente, data, fakte që sigurisht kanë një kuptim për subjektin, por një kuptim për të cilin ai nuk ka dijeni. Jemi pra këtu, në një regjistër të pastër të të pavetëdijshmes.
Vazhdimësia është e lidhur ngushtë me nocionin e kohës, apo për të qenë më të saktë, të kohëve. Koha përcakton momente të cilave mund tu referoheshim si t-ˡ dhe tˡ, apo t-² dhe t², dhe te cilat ndodhen pikërisht para dhe pas momentit t, moment që për mua, është momenti kur fillon pulsimi. Duke ecur përpara në përkufizimin e kuptimit që unë i jap këtij momenti kyç, që mbart pulsimin, ndiej që jam duke i dhënë atij një dimension ekzistencial dhe dua të besoj që nuk gaboj.
Pulsimi, me rrahjet dhe ritmikën që e përkufizojnë, është ai që karakterizon humbjen e formës, çmbështjelljen dhe shtendosjen e elementëve të trysnuar brenda kubit që supozohet të kontrollojë qënien duke i mohuar asaj identitetin.
Ja pse ky përkufizim i të pavetëdijshmes si pulsim, në një qasje lakaniane, mu duk kaq inspirues.
Nga e pavetëdijshmja si tekst në të pavetëdijshmen si pulsim
Publikuar tek Seminaret e psikanalizës me 3 Prill 2017
Një busullë lakaniane për të pavetëdijshmen: grafiku i dëshirës
Publikuar tek Seminaret e psikanalizës, Tekste me 4 Janar 2017
Ëndrra, objekt frojdian
Publikuar tek Prezantime/Reportazhe/Intervista me 2 Nëntor 2016
Formacionet e së pavetëdijshmes: e vërteta dhe kënaqësia
Publikuar tek Seminaret e psikanalizës me 21 Tetor 2016
Humbja e realitetit në psikozë dhe në neurozë [Alma Hasalami]
Publikuar tek Seminaret e psikanalizës, Tekste me 20 Maj 2016
Alma Hasalami
Humbja e realitetit te neuroza dhe te psikoza
Frojdi ka treguar në shkrimin e tij “Neuroza dhe psikoza” se një nga veçoritë që dallon neurozën nga psikoza është fakti se në neurozë Uni, duke u varur nga realiteti, shtyp një pjesë të Es-it , ndërsa në psikozë, i njëjti Un, i vendosur në këtë rast në shërbim të Es-it, shkëput një pjesë të realitetit. Kështu për neurozën faktori vendimtar do të jetë mbizotërimi i ndikimit të realitetit, ndërsa në psikozë do të jetë mbizotërimi i Es-it. Në psikozë, humbja e realitetit është domosdoshmërisht e pranishme, kurse në neurozë mund të duket sikur kjo humbje mund të shmanget.
Koha në psikanalizë mes të thënës dhe të thënurit
Publikuar tek Forum i hapur - diskutim, Konferencë me 20 Prill 2016
Deliri si përpjekje shërimi
Publikuar tek Seminaret e psikanalizës me 20 Prill 2016
“Lakani i kyçur në një nyje nga Joyce”
Publikuar tek Konferencë me 15 Mars 2016
Nëpërmjet një prezantimi të seminarit XXIII te titulluar “Le Sinthome“, ne do të tregojmë se si takimi me veprën e Joyce-t i lejoi Lakanit të kryente një përmbysje radikale nê teorinê psikanalitike dhe t’i japë asaj një përmasë të re.
Lakani në fakt duke u frymëzuar nga shkrimi i Joyce-t, ndryshon një sërë konceptesh më të hershme si për shembull e pavetëdijshmja, simptoma, ligjërimi dhe në të njëjtën frymë ripërpunon konceptin thelbësor të psikanalizës, Subjektin.
